In de tijd dat ik voor borstkanker behandeld werd en wekelijks chemo kreeg, was corona een big issue. Er waren nog strenge maatregelen, vooral op plaatsen met kwetsbare mensen. In de praktijk betekende dat voor mij dat niemand mee de behandelkamer op mocht tijdens chemo. Ik vond het niet erg: ik had altijd iets om te lezen bij me en bovendien maakten de verpleegkundigen altijd even een praatje.
Zo raakte ik aan de praat met een lieve verpleegkundige die al jaren in het vak zat. In het begin hadden we het over koetjes en kalfjes. maar naarmate we elkaar vaker zagen werden onze gesprekken ook iets dieper. Ze vertelde dat ze het soms moeilijk vond om te zien hoe zwaar mensen het hadden. Dat ze soms zo verdrietig werd van deze wereld. En dat ze toch het gevoel had dat er iets méér moest zijn. Het was haar opgevallen dat ik iets bijzonders uitstraalde, een soort rust en blijdschap. Waar kwam dat vandaan? Ik vertelde haar mijn verhaal en deelde met haar hoe gedragen ik me voelde door God. Het waren nooit lange gesprekken, want ze had natuurlijk genoeg te doen en bovendien zat ik altijd in een grote zaal met andere patiënten. Ik vond dat wel gezellig, maar het was niet de meest ideale plek voor een intiem of diep gesprek.
Toen ik thuis op een dag aan haar dacht, kwam er een idee in me op: ik wilde haar een Bijbel geven. Ik zou naar de bijbelwinkel in de buurt gaan en een mooie editie voor haar kiezen. Maar ja, zoals dat vaker gaat: de weken vlogen voorbij en ik had nog steeds niet de tijd vrijgemaakt om erop uit te gaan. Pas toen de laatste chemo-sessie in zicht kwam, ging ik gauw de Bijbel kopen. Ik hoopte maar dat ze dienst zou hebben op mijn laatste dag.
Eenmaal aangekomen op de oncologie afdeling, bleken de grote zalen al vol te zitten. Ik werd daarom naar een eenpersoonskamer gebracht, die normaliter voor de patiënten gereserveerd was die er slechter aan toe waren. En wie kwam daar al gauw aan? De verpleegkundige met wie ik gesproken had! Het was fijn om haar in deze rustige setting de Bijbel te geven. Ik was namelijk een beetje zenuwachtig. Het is niet zo dat ik dagelijks Bijbels uitdeel, en het zou best nog weleens een awkward momentje kunnen worden als ze er niets aan vond. Zo is mijn man niet gelovig en hij spreekt soms honend van 'Het grote sprookjesboek' als hij me de Bijbel ziet lezen. Ik was me er dus goed van bewust dat wat voor mij veel betekent, misschien helemaal niets (of zelfs een ergenis) is voor een ander. Na een kort kletspraatje begon ik voorzichtig: 'Ik heb iets voor je gekocht. Misschien vind je het een beetje raar, maar ik had de afgelopen weken zó op mijn hart om een Bijbel voor je te kopen...'
Ze keek verrast naar me en vertelde me enthousiast wat ze de afgelopen weken had meegemaakt. Ze had namelijk weken geleden het verlangen gekregen om de Bijbel te lezen. Maar ja, ze was zoiets helemaal niet gewend - waar vond je tegenwoordig eigenlijk een Bijbel? Ze had daarom haar vrouw gevraagd om in de bibliotheek iets te zoeken, en het enige wat ze gevonden had was 'de bijbel voor dummies'. Maar dat was niet echt wat ze voor ogen had gehad. Ze stond er versteld van dat ik nu haar een (echte) Bijbel gaf!
Ik denk niet dat het toeval was. Ik denk dat God wilde dat deze vrouw een Bijbel in handen zou krijgen. Waarom?
De Bijbel is Gods woord. Als in: het is Zijn boodschap. Het is wat Hij wil dat we (op z'n minst) horen en weten van Hem. Zijn woord heeft Hij laten opschrijven door mensen, en daarom wordt de Bijbel ook wel het geschreven woord van God genoemd.
De Bijbel is niet één boek, maar een verzameling van wel 66 boeken. De eerste 46 boeken heten samen het Oude Testament, de laatste 20 boeken vormen het Nieuwe Testament. Je kunt je voorstellen dat er in 66 boeken heel wat beschreven staat, maar uiteindelijk komt alles neer op: Jezus Christus en hoe door Zijn redding ons een geweldige toekomst staat te wachten.
Het is verschilt enorm van de doctrines die je tegenwoordig in onze maatschappij leert. In plaats van onze tekortkomingen goed te praten, is de Bijbel eerlijker én liefdevoller dan je gewend bent: Niemand van ons mensen is rechtvaardig of goed, en wat krom is valt niet recht te praten, máár: Jezus heeft onze zonden op zich genomen. Daarom worden we rechtvaardig verklaard (al zijn we dat van onszelf niet) en zijn we aangenomen als Zijn kinderen. En daar blijft het niet bij: wanneer we Jezus' offer accepteren, werkt Hij in ons en gaan we steeds meer de dingen najagen die goed zijn. Niet omdat we daarmee onze redding verdienen (want die krijgen we uit genade), maar simpelweg omdat we meer gaan geven om wat Hij belangrijk vindt.
De Bijbel vertelt je over dit alles. Je zou kunnen zeggen dat je in het Oude Testament leest over hoe hopeloos en onverbeterlijk wij mensen zijn. En dan lees je in het Nieuwe Testament over Jezus' redding én over hoe je nieuwe leven eruit ziet.
Bovendien is er nog iets heel wonderlijks aan de Bijbel. Weet je nog dat ik je vertelde dat het Gods woord is? Weliswaar opgeschreven, maar desalniettemin: Zijn woord! En God spreekt nooit zonder effect. Het dóet iets met je. Je hoeft dat niet van me aan te nemen. Ik nodig je uit om het te proberen en te ervaren. En raak niet ontmoedigd als je nog niks snapt van wat je leest. Geloof me: we've all been there. Houd vol, vraag de Heer om je te helpen en je zult merken dat je er steeds meer aan hebt.
Reactie plaatsen
Reacties